Te is te (trop est trop)

Vanmorgen eens bijna voltallig met de masterrunners gelopen, is sinds de blog eigenlijk nog niet voorgevallen. Rudy (net van de wacht af) , Jean H, Erik Gerits en ikzelf.
Uurke ervoor nog een banaan en een peer gegeten, en hoewel ik het weet, heb ik me weer laten vangen: de hele weg last naturlijk, een onprettig gevoel in de maag. Maar de benen wilden ook niet mee.
En dan - naar mijn normen - een te lange toer, want langer dan een uur loop ik nog zelden, dat kan de knie niet aan. Toch laten verleiden om de grote toer te doen met de mannen, laatste stuk samen ook nog eens doortrekken, en de gevolgen laten dan niet lang op zich wachten: knie is geforceerd, met moeite nog thuisgeraakt. En nu moet moeite aan de PC gesukkeld: de knie reclameert fel. Het kon ook niet blijven duren, bolde al een paar weken te goed.
Het was te mooi om te blijven duren. "Te" is nooit goed, we wisten dat al, maar waren het weer even vergeten.